آرشيو اخبار

  در کشوري مانند ايران که تقريبا هر هفته شاهد برگزاري انواع سمينارها، کنفرانس ها، جشنواره ها و همايش هاي متعدد است چندان هم عجيب نيست اگر به همت چند دانشجوي جوان نخستين فستيوال گروه نوازي دانشجويان کشور شکل بگيرد.
اما اگر بخواهيم قدري موضوع موردنظر رنگ تعجب به خود بگيرد، مي توانيم بر اين نکته صحه بگذاريم که اولا بالاخره يک جشنواره موسيقي (در شرايط کنوني موسيقي کشور!) شکل گرفته و ثانيا اين جشنواره به وسيله دانشجويان رشته هاي فني برگزار شده است. گويا دانشجويان هنري و بخصوص موسيقي چندان رغبتي به اجراي چنين برنامه هايي نشان نمي دهند.
به هر حال يک جشنواره با عنوان نخستين فستيوال گروه نوازي دانشجويان کشور از تاريخ 29 ارديبهشت تا 2 خرداد به وسيله کانون موسيقي دانشگاه صنعتي اميرکبير با حضور 8 گروه تهراني و شهرستاني اجرا شد تا بالاخره در رکود و سکون فعلي موسيقي ، حرکتي دانشجويي قدري تب و تاب در جامعه هنري ايجاد کند.

  در طرح مقدماتي اجراي اين فستيوال در بخش اهداف آن چنين آمده است:
«اين طرح با هدف حمايت از گروههاي موسيقي دانشجويي بخصوص گروههاي شهرستاني که امکان اجراي آزاد براي آنان وجود ندارد، همچنين براي ايجاد انگيزه براي پويا و فعال بودن گروههاي دانشجويي که اميد است با تداوم اين گونه فستيوال ها بتوان مشعل گروه نوازي دانشجويي را هميشه روشن و پويا نگاه داشت و با بالاتر بردن سطح فستيوال تلاش و تحرک گروهها را براي بالاتر بردن سطح آثار موسيقي افزايش داد. اجرا در فستيوال هاي گوناگون سبب مي شود گروهها متوجه نقاط ضعف و قوت خود هنگام اجرا و مقايسه با ديگر گروههاي موسيقي شوند».
در واقع آنچه در اين مقدمه و تاکيد بر گروه نوازي آمده است ، شايد نتيجه نوعي بحث و حتي دغدغه بسياري از موسيقيدانان کنوني باشد که شرايط و وضعيت فعلي گروه نوازي در ايران را قدري با مشکل روبه رو مي بينند. در حال حاضر مساله تداوم گروهها و گردهم آمدن چند موسيقيدان براي تشکيل يک گروه موسيقي ، به مساله اي بغرنج و پيچيده بدل شده است. گروههاي قديمي فعال نيستند يا در هر مرحله اعضاي خود را تغيير مي دهند و گروههاي جديد نيز اغلب پس از مدتي منحل مي شوند.

محيطهاي دانشجويي و فعاليت هاي مربوط به عرصه دانشگاهي همواره نماد و نشانه اي از تحرک ، پويايي و خلاقيت را با خود همراه داشته است.
در حوزه هاي مختلف سياسي ، اجتماعي ، فرهنگي و علمي دانشگاه ها در بسياري موارد منشاء و مبداء يک حرکت قوي و بنيادين بوده يا در تداوم يک جريان نقش موثر داشته اند؛ اما به نظر مي رسد در عرصه هنر و بخصوص موسيقي دانشگاه ها و دانشجويان کارکرد لازم را در جامعه ندارند. دانشجويان موسيقي به عنوان تخصصي ترين نهاد دانشگاهي مرتبط با موسيقي که هنرمند موسيقي تربيت مي کند، به دليل عدم کارکرد اجتماعي ، عدم به رسميت شناختن رشته و شغل آنان ، عدم درآمدزايي و مسائلي از اين دست ، با بي انگيزگي و دلسردي رشته تحصيلي خود را در نهايت بي تحرکي و عدم شادابي ادامه مي دهند. (هر چند شايد حق دارند!)
اين مساله ميان دانشجويان رشته هاي ديگر که موسيقي هم کار مي کنند وضع ديگري دارد. اين دسته چون رشته و آينده روشن تر و مناسب تري دارند و از سوي ديگر موسيقي براي آنان جنبه هاي مختلفي چون رفع نياز روحي ، سرگرمي ، پر کردن اوقات فراغت و... دارد و هر اتفاق و حرکت موسيقايي برايشان جذابيت و درخشش بيشتري دارد.

در اين فستيوال از ميان 23 گروه متقاضي ، 8 گروه پذيرفته شدند. گروه موسيقي دانشگاه اميرکبير و گروه بسکتبال از همين دانشگاه ، گروه نفير (دانشگاه آزاد هنر و معماري)، گروه رود (دانشگاه هنر)، گروه مهتاب (علمي و کاربردي فرهنگ و هنر تهران)، گروه سپهر (فردوسي مشهد)، گروه بامداد (رازي کرمانشاه) و گروه سازهاي ايراني دانشگاه شيراز طي 4 شب در 2 نوبت ساعت 17 و ساعت 20 در تالار انديشه حوزه هنري برنامه هاي خود را اجرا کردند.
مراسم آغازين اين فستيوال روز شنبه 29 ارديبهشت ساعت 14 با اجراي تکنوازي محسن نفر همراه بود و در مراسم پاياني که روز چهارشنبه دوم خرداد ساعت 20 برگزار شد، اردشير کامکار به همراه شروين مهاجر و کامبيز گنجه اي به همنوازي پرداختند.
بخش ديگري از اين فستيوال با عنوان کارگاه طي 3 روز متوالي در تالار دانشگاه اميرکبير برگزار شد. داريوش پيرنياکان با عنوان گروه نوازي در موسيقي معاصر ايران ؛ تغيير يا تحول ، مسعود شعاري با عنوان نقش و جايگاه سه تار در گروه نوازي و جواد بطحايي با عنوان آهنگسازي در موسيقي ايران به بحث و سخنراني پرداختند و به پرسش حاضران در جلسه پاسخ دادند.
متاسفانه کارگاه هاي اين فستيوال نشان داد جوانان و دانشجوياني که به موسيقي مي پردازند چندان اهل جلسات پژوهشي و مباحث تئوريک و نظري نيستند و شايد همين مورد از جمله مسائل اصلي بروز پاره اي مشکلات در حوزه موسيقي امروز ايران باشد.

دبير نخستين فستيوال گروه نوازي دانشجويان کشور از ميان دانشجويان دانشگاه صنعتي اميرکبير انتخاب شده بود. سينا بطحايي که مسوول کانون موسيقي اين دانشگاه نيز است به همراه اعضاي کانون و با ياري مجمع کانون هاي موسيقي دانشگاه هاي کشور اين برنامه را اجرا کردند.
با وجود پاره اي مشکلات و ناهماهنگي ها، اجراي چنين حرکات و برنامه هايي بخصوص در محيطهاي دانشجويي علاوه بر تمرکز و تاکيد بر موسيقي در اين گونه مراکز، روحيه شادماني و ايجاد حس شادابي و روح سلامت و نشاط را ميان جمع دانشجويان افزايش خواهد داد. برنامه ريزان و سياستگذاران فرهنگي کشور که هيچکدام و حتي مسوولان دانشگاه نيز در اين برنامه حضور نداشتند. اگر چنين امکان و پتانسيلي را در چنين جمعهايي به نظاره مي نشستند، شايد قدري در برنامه هاي خود تامل بيشتري مي کردند.
از سوي ديگر خواسته و آرزوي بنيادين برگزارکنندگان اين فستيوال حمايت جدي از موسيقي دانشجويي و پيشنهاد گنجاندن بخش موسيقي دانشجويي در جشنواره بين المللي فجر بود. اين پيشنهاد به نوبه خود مي تواند اقدامي موثر و مفيد باشد و موسيقي دانشجويان کشور نيز همانند تئاتر در جشنواره هاي رسمي به رسميت شناخته شود.