آرشيو اخبار

  رهبرو مدير دائمی ارکستر سمفونيک تهران و يکی از چهره های مطرح عرصه موسيقی کلاسيک، پس از تحمل چند مدت بيماری ريوی در سال 1384 در بيمارستان مدائن درگذشت.

  ناصری که تا سال گذشته از وضعيت جسمانی نسبتا مناسبی برخوردار بود و همزمان مدير عاملی خانه موسيقی و نيز هدايت ارکستر سمفونيک تهران را بر عهده داشت ، از اواخر زمستان به بيماری ريوی دچار شد و حالش به تدريج روبه وخامت گذاشت ، به نحوی که در روزهای پايانی عمرش ممنوع الملاقات شده بود تا اينکه در گذشت .
ناصری در جريانات موسيقی پس از انقلاب تاثير گذار بود و کمتر شورا و يا مجموعه سياستگزار موسيقی بود که از حضور وی بی بهره مانده باشد .

فريدون ناصری ۷۵ سال قبل (۱۳۰۹ ) در تهران متولد شد. از کلاس پنجم ابتدايی به هنرستان موسيقی رفت و آموزش موسيقی را از آنجا شروع کرد و در اواخر دوران تحصيل فراگيری جديتر موسيقی را نزد دواستاد شناخته شده موسيقی ، باغچه بان و ناصحی دنبال کرد.

وی ۴ سال دوره عالی کنترپوان، فوگ و اصول آهنگسازی را نزد ثمين باغچه بان فرا گرفت و برای ادامه تحصيل به اروپا رفت .او در کنسرواتوار سلطنتی بروکسل در کلاس رهبری و آهنگسازی يکی از مدرسان صاحب نام به نام "اندره سوری" آهنگسازی، تصنيف موسيقی فيلم و رهبری ارکستر را آموخت.

ناصری پس از بازگشت از اروپا در دهه ۴۰ و ۵۰ (خورشيدی) با راديو و تلويزيون ايران همکاری زيادی داشت و همزمان با شادروان مرتضی حنانه نيز همکاريهای جدی و تاثير گذاری را آغاز کرد.


فريدون ناصری در هنگام برگزاری مجمع عمومی خانه موسيقی در بهار ۸۳

وی در زمينه موسيقی فيلم آثار متعددی ساخته که موسيقی فيلم های «ستارخان» ساخته علی حاتمی، «حسين سياه» از پرويز اصلانلو، «فصل خون» از حبيب کاوش، «محکومين» و «تاريخ سازان» از هادی صابر، «کفش‌های ميرزا نوروز» از محمد متوسلانی، «آن سوی مه» از منوچهر عسگری نسب و «ناخدا خورشيد» از ناصر تقوايی و تعدادی ازسريال های تلويزيونی از آن جمله اند.

ناصری در تاليف کتاب نيز دستی چيره داشت که کتابهای ترمينولوژی موسيقی و موسيقی روسی از جمله آنهاست.

اين هنرمند همچنين از معدود چهره های موسيقی بود که توانست به عنوان چهره ماندگار اين رشته معرفی شود.

آخرين حضور ناصری در صحنه موسيقی زمانی بود که علی رهبری ، چهره نامی رهبری ارکستر سمفونيک که پس از سی سال به ايران بازگشته بود، در هنگام اجرا و رهبری ارکستر سمفونيک در تالار وحدت (‌خرداد ۱۳۸۴) از وی دعوت کرد تا به صحنه بيايد و در صحنه از وی و خدماتش به موسيقی ارکسترال سپاسگزاری کرد .

دو خدمت بزرگ ناصری به موسيقی ايران

آنچه، اما فريدون ناصری را به چهره ای تاثير گذار درتاريخ موسيقی ايران تبديل کرد، نه کارهای تخصصی وی در ساخت موسيقی فيلم، و يا آهنگسازی، که رهبری ارکستر سمفونيک تهران و نيز مدير عاملی خانه موسيقی بود.



ناصری در زمانی اداره ارکستر سمفونيک تهران را به دست گرفت، که هرگونه فعاليتهای موسيقيی در کشور با مقاومتهای فراوانی روبرو بود و اهل موسيقی از امنيت لازم برای اجرای موسيقی در صحنه های رسمی برخوردار نبودند؛ اکثر انها پراکنده شده بودند و جمع و جور کردن آنها و قبولاندنشان برای حضور در ارکستر سمفونيک خود انرژی فراوانی می برد.
ناصری صراحت لهجه شگفت انگيزی داشت و بسياری از مطالب و خواسته ها و نيز انتقاداتی را که ديگر اهل موسيقی از به زبان آوردنش در نزد مسئولين کشوری عاجز بودند، با صراحت تمام مطرح می کرد.
ارکستر سمفونيک تهران، اگرچه در سالهای اخير با برخی انتقادات روبرو بود، اما حضور ناصری به حدی بر ديگران سيطره داشت که بحث تغيير مديريت ارکستر سمفونيک تهران و گزينش رهبری دائمی برای آن به يکی از مشکلات اهل موسيقی تبديل شد.
در واقع برخی از اهل موسيقی و نيز اعضای ارکستر سمفونيک تهران به دليل رعايت پيشکسوتی شادروان ناصری، از طرح جايگزينی فردی به عنوان رهبر دائمی اين ارکستر خودداری و مشکل رهبری ارکستر را از طريق دعوت رهبران ايرانی ساکن در کشورهای اروپايی حل می کردند‌، چرا که ناصری از حدود ۶ سال قبل و به دليل وضعيت جسمی و کهولت سن ايستادن روی سکوی رهبری ارکستر سمفونيک را ترک کرد.
همين امر يافتن جايگزينی برای وی را به يکی از سرفصلهای دشوار مديريت موسيقی تبديل کرد.

ناصری در سالهای پايانی مديريتش بر ارکستر سمفونيک تهران، از نبود امکانات و بی توجهی مسئولان مرکز موسيقی به وضعيت معيشتی اعضای ارکستر سمفونيک و کر سخت گله مند بود و بارها در مطبوعات و رسانه ها وجود چنين وضعيتی را ناگوار و مايه "آبروريزی" ارکستر سمفونيک بيان کرده بود .

حضور ناصری به عنوان سومين مدير عامل خانه موسيقی نيز توانست نقشی ديگر از وی در اذهان اهل موسيقی يه يادگار گذارد.

ناصری زمانی اين سمت را به دست گرفت که مديريت اين خانه دچار تفرقه و تشتت عجيبی شده بود و بيم آن می رفت که تمامی دستاوردهای اين نهاد صنفی هنری به جهت برخی اختلافات از کف برود.

حضور ناصری در خانه موسيقی آرامش را به اين نهاد بازگرداند و وی در مدتی که مدير عاملی اين نهاد را بر عهده داشت، توانست ضمن ساماندهی هيات مديره و همگامی با آنها به راه اندازی کانونهای ۸ گانه و برگزاری موفق انتخابات برای اين کانونها همت گمارد و نيز بيمه و برخی امور صنفی اهل موسيقی را با جديت افزونتری دنبال کند.

وقتی ناصری در خرداد سال ۱۳۸۳ مديريت عاملی خانه موسيقی را به کامبيز روشن روان وامی گذاشت، در واقع اين نهاد دوران تاسيس خود را به رغم تمامی افت و خيزها پشت سر گذاشته بود و می رفت که گامهای تازه تری را در جهت حفظ و اعتلای موسيقی ايرانی ونيز حمايت از اهل موسيقی بردارد و البته اینک نبود ایشان بیش از پیش احساس می شود.